Uitstekende teamleden maken nog geen optimaal team
Bart Verhagen ziet om zich heen allemaal sociale teams ontstaan waar de teamleden inmiddels hebben leren werken als generalist.
Laten we voorop stellen, dat zijn vrijwel zonder uitzondering sensitieve, bevlogen mensen die het allerbeste voor hebben met hun klanten.
Maar betekent dat nou automatisch ook dat ze samen een goed draaiend team vormen? Want je moet elkaar wel durven aanspreken als dat nodig is, en niet om de hete brei heen blijven draaien tijdens teambesprekingen.
Laat ik aan de hand van een voorbeeld uitleggen wat ik bedoel. Laatst zat ik bij een teambespreking waar op een ongelukkig moment een urgente aanmelding binnenkwam. Iedereen zat helemaal vol, alleen Sylvia had nog tijd in haar agenda. Maar zij had nét die dag de middag vrij gepland, om de tijd te compenseren die ze het weekend ervoor had besteed om een cliënt te helpen bij een verhuizing.
Die cliënt wilde allemaal bloempotten naar de camping brengen, maar had zelf geen auto. Dus besloot Sylvia een keertje met haar auto heen en weer te rijden. Tijdens de bespreking knikt iedereen begripvol, getroffen door zoveel betrokkenheid. Maar de onderlinge blikken verraden ook iets anders. De anderen twijfelen namelijk of je als hulpverlener wel zo ver zou moeten gaan. Ondertussen stelt niemand van het team dat punt echter ter discussie. Want we zijn vooral aardig naar elkaar en begripvol. Met als uiteindelijk resultaat dat het team niet optimaal functioneert, want niet direct kan reageren op deze aanmelding.
Eigenlijk kunnen we die situatie wel vergelijken met het voetbal. Een amateurvoetballer die een paar mindere wedstrijden speelt kan rekenen op een vriendschappelijke arm om de schouders. ‘Gaat het een beetje de laatste tijd, zijn er soms problemen thuis? Laten we niks forceren, en afspreken dat je een tijdje halve wedstrijden speelt, zo lang als nodig is.’
Bij de profs gaat dat heel anders. Natuurlijk hoeft het ook hier niet te ontbreken aan begrip, maar als je niet presteert word je daar keihard op afgerekend. Sterker nog, bij een blessure, mentaal of fysiek, verwachten ze van je dat je dat vooraf zelf komt melden. Gewoon, uit professionaliteit, omdat je anders het hele team benadeelt. Je moet dus jezelf uit durven spreken én anderen aan durven spreken en aan durven pakken.
De meeste sociale teams waar ik kom bestaan (nog) uit een verzameling individuen die samen geen team vormen. Kijk als generalist daarom eens in de spiegel: ben ik die amateur die vooral de goede vrede in het team bewaart? Of ben ik een prof die verantwoordelijkheid neemt en altijd het teambelang en het belang van de cliënt voor ogen heeft?